بویان دقیقه‌ای ۳۰ میلیون تومان برای استقلال آب خورد!

آن‌قدر از فجایع مدیریتی در این دو تیم گفته و نوشته شده که حال خیلی‌ها با شروع هر مطلب در این زمینه بد می‌شود، اما گاهی عمق فاجعه به حدی است که نمی‌توان چشم روی مسئله بست. همه از نفوذ دلال‌ها و قدرت آن‌ها در بستن تیم‌ها و پیشبرد شرایط فوتبال خبر داریم و نتیجه آمدن و رفتن توریست‌هایی که دلالان به تیم‌های ما قالب می‌کنند را دیده‌ایم، اما وقتی تشت رسوایی از بام می‌افتد و این اعداد وحشتناک را برای کسانی که حتی ۹۰ دقیقه به درد فوتبال ما نخورده‌اند، می‌شنویم و آبروریزی که شکایت آن‌ها در فیفا و AFC برای‌مان به بار می‌آورد و... نمی‌توانی عصبانی نشوی!
و البته در شغل ما روزنامه‌نگاران بعد از هر کدام این اخبار اول قیافه آن جناب مدیرعامل و عضو هیئت مدیره را به یاد می‌آوریم که مقابل‌مان می‌نشست و از این قرارداد به عنوان فتح‌الفتوح و اوج هنر مدیریتی خود حرف می‌زد! و می‌خواست که کل فوتبال ایران را به دستش بسپارند تا با توانایی‌هایش ما را قهرمان جام جهانی کند...
واقعاً چرا وقتی اسناد هست و معلوم است که در این قرارداد‌ها منافع مالی و بیت‌المال به تاراج دلالان رفته، کسی یقه مدیران وقت را نمی‌گیرد؟
و افسوس که وقتی آب‌ها از آسیاب افتاد، همین افراد دوباره با عناوینی، چون «پدر فوتبال» برمی‌گردند تا سابقه سال‌ها تجربه در مدیریت باشگاه‌های بزرگ خود را به چشم و قلب فوتبال‌دوستان فرو کنند و البته جیب دلال‌ها را پرتر و...